கேள்விகள் 

என் 
வண்ணக் கனவுகளில்
கருப்பு மை பூசியது யாரோ

நேற்று வரை இருந்த உறவை

நின்று போக செய்தது யாரோ

நினைத்து மகிழவேண்டியவை மறந்து தொலைவதும்
மறக்கவேண்டியவை மனதை அறுப்பதும் ஏனோ

நான் வகுத்த பாதை வேறு
பயணிக்கும் பாதை வேறானது எப்படி

ஊருக்கெல்லாம் தெரிஞ்ச சேதி
அவளுக்கு மட்டும் தெரியாம போனது எப்படி
நான் நேசிச்ச மண்ணு
என்னை ஏன் நிராகரிக்கணும்

எதுவும் இல்லாத போது வந்த தூக்கம்
எல்லாம் இருக்கும் போது
ஏன் வர மறுக்கணும்

இப்படி
விடையில்லா கேள்விகள்
எனக்குள் மட்டுமா
எல்லோருக்குள்ளும் உண்டா ?

        

                            நீ ...நான் ...

நீ வாரி இறைத்த சொற்களில்
என்னைத் தொட்டவை  சில
என்னைச் சுட்டவை சில

மகரந்த தேடல் மயக்கத்தில்
இதமாய் காற்றில் வீசும் என்னைத் தொட்ட சொற்கள்
மயக்கம் கலைகையில்
மெல்ல மேலெழும் என்னைச் சுட்ட சொற்கள்

 உன் புன்னகை நினைக்கையில்
இந்த பூமி எனதானது
உன் கோபம் நினைக்கையில்
பள்ளத்தாக்கின் விளிம்பில் பதியும் பாதம் எனதானது

மணிக்கணக்காய் பேசிய அன்பு
நிமிடங்களில் அர்த்தமற்ற ஊடலில் அழிந்தது

சந்திக்க காத்திருந்த நாட்களின் சுகம்
உன் தனிமை வேண்டுதலில் தகர்ந்துபோகிறது

எனக்குத்  தெரியும்
எரியும் தீயும் நீதான்
உருகும் மெழுகும் நீதான் .

                      கடிதம் 

ஒவ்வொரு கடிதமும் 

ஒரு நாவலாகவோ அல்லது 

ஒரு கவிதையாகவோ 

உயிர் பெறும் 

மூளையை கசக்கிப் பிழிந்து 

உணர்வுகளை கொட்டித்தீர்ப்பது 

கடிதத்தில் 

தேர்வுக்கட்டணம் ,project work என 

தெரிந்தே எழுதப்படும் பொய் 

மகனின் கடிதம் 

புகுந்த வீட்டின் பெருமை பேசி 

பிறந்த வீட்டின் அருமையை 

மறைமுகமாக வெளிப்படுத்துவது 

மகளின் கடிதம் 

காதல் கடிதங்களும் ,தேர்வு முடிவுகளும் 

கட்டுக்களைப் பிரிக்கையிலேயே 

தபால் அலுவலகத்திலேயே 

மடக்கிப் பிடிக்கப்படும் 

புத்தகங்களுகிடையே 

புதைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் 

காதல் கடிதங்கள்

எத்தனை முறை படித்தாலும் 

சலிக்காத கடிதங்கள் 

என்னையும் கொஞ்சம் படித்தால் என்ன என 

ஏங்கும் புத்தகங்கள் 

முதல் நாள் அனுப்பிய காதல் கடிதம்

மூன்றாம் நாள்  பதிலுக்காக 

காத்திருக்கும் காலங்கள் 

காதலி ,மனைவியானால்
கடிதங்கள் உயிர் பெறுமே
அந்த சுகம்
இந்த அலைபேசி உலகில் 

இன்றைய தலைமுறைக்கு கிட்டுமா  

என்பதே என் கவலை . 

             இறைவன் 

நாம் வேண்டுவதை எல்லாம் கொடுப்பதில்லை
நமக்கு எது வேண்டுமோ அதைக் கொடுக்கிறான்-இறைவன்

கண்டுபிடிக்க முடியாத கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு
கடவுளின் விளையாட்டு

வெற்றியில் நாம் சொந்தம் கொண்டாடிவிட்டு
தோல்வியில் அவனைத் தேடுவதில் நியாயமில்லை

மனிதனின் பிறப்பின் இரகசியம் ,இறப்பின் இரகசியம்
அறிவியல் அறியாது இறைவன்  அறிவான்

சிலருக்கு மாறி ,மாறி இன்பமும்  துன்பமும்
சிலருக்கோ ஒரு பாதி இன்பம்,மறு பாதி துன்பம்
இன்பமும் துன்பமும் அனைவருக்கும் சரிபாதி

இன்பத்தில் சிரிப்பு ,துன்பத்தில் அழுகை
சிரிப்பையும் ,அழுகையையும் தந்தவன் அவனே

இன்பம் நாம் செய்த புண்ணியம்
துன்பம் நாம் செய்த பாவம்

சொர்க்கமும் ,நரகமும் நம் மனம் தான்-அதில்
இறைவனை நினைத்திருந்தால் நிம்மதிதான்.

                          குழந்தைகள் 


ஒரு குழந்தை  பிறக்கும் போது பூமியில்
ஒரு விண்மீன் முளைக்கிறது

ஒரு கோடி பூக்கள் ஈடாகுமா
ஒரு குழந்தையின் சிரிப்பிற்கு முன்னால்

எத்தனை மொழிகள் இருப்பினும்
ஏங்குவது என்னவோ குழந்தையின் மொழிக்கு

கணவன் -மனைவி சொல் மறைந்து
தந்தை -தாய் சொல் மலர்வது குழந்தையால்

இதுவரை வாழ்ந்தது வாழ்க்கை அல்ல
இனிதான் வாழ்க்கை என  உணர்த்துவது குழந்தை

எனினும்  என்னுள் எழும் கேள்விகள்
ஏன் இப்படியும் சில பெற்றோற்கள்

நாய்க்குட்டியை வீட்டில் வளர்த்தும்
பிள்ளையை விடுதியிலும் விடுகிறார்கள்

கல்வி முக்கியம் அதைவிட
குழந்தைகள் முக்கியம்  உணர்வதில்லை

இவர்கள் தாண்டாத உயரம்
பிள்ளைகள் தாண்ட ஏனோ நிர்பந்திக்கிறார்கள்

புத்தகங்கள் மட்டுமே அறிவு என
தவறான புரிதலில் தண்டிக்கிறார்கள்

சில அப்பாக்கள் ஏனோ
உயர் அதிகாரிகள் போல் உத்தரவிடுகிறார்கள்

குழந்தைகள் பாறைகள் அல்ல
உளி கொண்டு செதுக்குவதற்கு

அவர்கள் ஓவியங்கள்
தூரிகையால் வண்ணமிடுங்கள் .


      

           எனக்கு மட்டுமே தெரிந்த வலி 


மூளை முந்திய நிகழ்வுகளில்
மூழ்கிப் போகிறது

முட்களில் நடந்து நடந்து
பூக்களில் நடக்கையிலும் இரத்தம் கசிகிறது

நினைவு தப்பிய நாட்களிலும்
அவ்வப்போது வந்து போயின
அந்த கருப்பு நாட்கள்

வாழ்க்கையின் பயணத்தில்
நெடுந்தூரம் பயணித்த பின்னும்
 பழைய நிகழ்வுகளிலேயே நிற்கிறது என் மனம்

இப்படி நடந்திருந்தால்
இப்படி நடக்காதிருந்திருந்தால்
என்ற போராட்டம்
என்னுள் நிகழ்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது

வசந்த காலம்  வந்த பின்னும்
இவனுக்கு மட்டும் இலையுதிர் காலம்.

              பார்வையாளன் 

மேடையில் அமர்ந்தனர்

மேதாவிகள்-

அந்த 

முக்கிய புள்ளிகள் 

ஒருவரை ஒருவர் 

முத்து முத்தாய் புகழ்ந்தனர் 

ஒரே சால்வை 

பல அவதாரம் எடுத்தது மேடையில் 

உள்ளே பகை வைத்து 

வெளியே புகழ்ந்த கதை அறியாது

கரவொலி எழுப்பி 

களிப் புற்றான்

பார்வையாளன். 

   

                           மனிதாபிமானம் 

என்

இதயம் உடைத்து 

இன்பம் கண்டவன் 

என் 

ஆயுள் ரேகை அழிக்க 

ஆசை கொண்டவன்

 என் 

பகலை இருட்டாக்கி

விழிகளை பறித்துக்கொண்டவன் 

என்னை 

கர்ணன் என வர்ணனை செய்து 

கைப்பொருளை களவாடியவன் 

என்னை எனக்குள் 

சிறை வைத்தவன் 

துரோகம் இழைத்து என் 

தூக்கம்  கலைத்தவன்  

எனினும் 

என்னுள் இன்னமும் 

மிச்சமிருக்கிறது

மனிதாபிமானம் .  

                தேடல்                        

எண்ணக் கலவை 

என்னைத் தின்றது 

எழுத்தில் பகிர்கிறேன் 

என் நிலை உணர்க

உறவுகள் தேடி அலைந்தேன் 

ஒட்டிக்கொள்ளும் அட்டை என்றது 

உறவுகள் உதறி தள்ள 

ஒதுங்கி நின்றேன் 

பாசமில்லா பதர் என்றது 

வசதியில் கொஞ்சம் நாள்

வாழ்ந்து பார்த்தேன் 

பட்டினி கிடந்தவனுக்கு 

பல்லக்கு தேவையா  என்றது

உண்மையாய் இருந்தேன் 

உரசிப்பார்த்து போலி என்றது 

போலியாய் வாழ்ந்தேன் 

உரசாமல் அசல் என்றது 

பிறருக்கு உதவினேன் 

விளம்பர யுக்தி 

விளகிக்கொள்  என்றது 

கருமியாய் நானும்
காலம் கழித்தேன் 

விளம்பரம் வெளுத்தது என்றது 

அனுபவம் பெற்று 

அறிந்ததைச் சொன்னேன் 

பொய் உரைக்கிறான்

போதும் என்றது

தேடலில் இருந்து பெறுவது 

தெளிதல் என்றேன் 

குழம்பிப் போனவன் 

குழப்புகிறான் என்றது

மனிதனிடமிருந்து  விலகிக்கொண்டேன் 

இயற்கையோடு நேசம் கொண்டேன் 

வாழ்க்கை இனிது 

வாழும் ஆசை கொண்டேன்.