மழை

 
உன்னால் நனைந்தும்
தலை துவட்டாத மரங்கள்

மூழ்கும் என உணர்ந்தும்
சிறுவர்கள் விடும் காகித கப்பல்கள்

நனைந்தும் நனையாத
குடையின் சாரல் சுகம்

உன்னால் முத்துக்கள் பூக்கும் பூக்கள்

இறைவன் வரைந்த வட்ட வட்ட ஓவியம்
குளத்தில் பெய்த உன் ஒரு துளி

கடலில் ஆவியாகி வானம் சென்றாலும்
பூமிக்கு மறவாமல் வந்து செல்லும் விருந்தாளி

கொடுப்பது நீ கொள்வது நாங்கள்
இடைத்தரகர் இல்லாத இலவசம் நீ

நீ பொழிந்தால் இந்த பூமி பூக்காடு
நீ மறுத்தால் இந்த பூமி இடுகாடு

 

         இது என்ன காதல்

பார்க்கும் போது சிரிப்பாள்

பார்வையாலே கொல்வாள்

பேசச்சொல்லி கேட்ப்பாள்
பேசாமல் இரசிப்பாள்

நகங்கள் உரசிக்கொள்ள செய்வாள்
நட்பென்று நகைப்பாள்

சுற்றிச் சுற்றிச் வருவாள்
சுற்றம் என சொல்வாள்

கள்ளில் இல்லை போதை அவள்
கண்ணில் உள்ளது போதை

இதழோர சிரிப்பில் என்
இதயம் தொலையும்

மூச்சு முட்ட காதல்
மூச்சு விட்டதில்லை யாரிடமும்

இரகசியமாய் காதல் என்னை
இரகசியமாய் கொல்ளும்

மொட்டவிழ்த்தால்  உதிர்ந்திடுமென காதல்
மொட்டவிழிக்கவில்லையோ பெண்ணே ?

 

                  வளையல்

              ( ஒரு மகள் தன் தாய்க்கு எழுதும் கவிதை ) 

சில
வாரங்களாக வளையல்
அணிவதில்லை அம்மா

கவரிங் ஒத்துக்கொள்ளாமல்
கறுத்துப்போனது கைகள்

வெறுங்கையுடன்
காண்கையில்
கவலையில் ஆழ்கிறேன்

என்
கல்லூரி கட்டணத்திற்காக
கழட்டப்பட்டது

நான்
வேலைக்குப் போன
முதல் மாத சம்பளத்தில்
அவளுக்கென்று வாங்கிய வளையல்
அணிய மறுக்கிறாள்

அன்பு ஒன்றும் கடனில்லை பெண்ணே என்கிறாள்
என் கையில் ஆசையாய் அணிவிக்கிறாள் .

       காற்றில் பறந்த கவிதை

மழையின் போது விரியாத குடை மழை நின்றதும் விரிந்ததைப்போல்

ஜன்னல் ஓரம் அமர்ந்திட நினைக்கையில் ஊர் வந்து சேர்ந்ததைப்போல்

நடை சாத்திய பின் கடவுளை தரிசிக்க சென்ற பக்தனைப்போல்

பணம் வந்தும் பத்தியம் இருக்கவேண்டிய நோயாளியைப்போல்

வேலை தேடிச் சென்ற கம்பெனி காணமல் போனதைப்போல் 

காதுக்கம்மல் வாங்க போனபோது கழுத்து சங்கிலி களவாடப்பட்டது போல்

தாகம் எடுக்கையில் தேங்கி கிடக்கும் நீர்  கானல் நீரானதைப்போல்

பிடிக்க நினைக்கையில் பறந்து போன ஒரு  பட்டாம்  பூச்சியைப்போல்

காதலைச்  சொன்னபோது  கல்யாணப் பத்திரிக்கையை   நீட்டியவள்

காற்றில் பறந்தது எனக்கான கவிதை 

                       பொம்மை

கேட்ட பொம்மையை
வாங்கித்தராமல்
ஏதோ ஒரு பொம்மையை
வாங்கித்தந்த
அப்பாவை திட்டித்தீர்த்தது
அந்நாளில்
இந்நாளில்
பிடிக்கவில்லையென
மகன் தூக்கி எறியும்
பொம்மை சொல்லிவிட்டு போகிறது
ஏதோ .  

                      நிலையாமை             

பெட்டி நிறைய பணம் அடுக்கி அழகு பார்த்தாலும்
சந்தன கட்டையை அடுக்கி வேகவைத்தாலும்
போன உயிர் போன உயிர் தான் உணரவில்லிங்க

என்னனவோ கண்டுபுடிசிங்க குலோநிங்னு பெயர் வச்சிங்க
எழவு விழாம இருக்க என்ன செஞ்சிங்க

முட்டாளுன்னு  அறிவாளின்னு பிரிச்சுப்பார்த்திங்க
சாவுல  ஒண்ணுதான்னு உணரவில்லைங்க

ஒழச்சு ஒட்டிய வயிறு உழைக்காம உப்பிய வயிறு
உயிர் போகையில எல்லாம் ஒண்ணுங்க

மேக்கப்போட்டு மினுமினுன்னு மேனிவைச்சாலும்
உயிர் போகையில நாறுமின்னு உணரவில்லிங்க

இருக்கும் வரைக்கும் ஆகாயத்துல பறந்துபார்தாலும்
மரணம் வந்தா மண்ணுலதான் மக்கிப்போகணுங்க

வாழுரவரை கூட வாழுறவனுக்கு நல்லது செஞ்சுட்டு
மரணம் வந்தா நல்ல கதி அடையவேனுங்க .