உன்னோடு 
உன்னோடு
பேசிவிடுவதென
முடிவெடுத்து
அலை பேசியை எடுக்கிறேன்
எப்படி முடியும்
பேசக் கூடாதென
உனது அலைபேசி எண்ணை நீக்கியது
நான் தானே

யாரிடமாவது கேட்டுப்
பெறலாமா யோசிக்கிறேன்

நான் பேசிக்கொண்டே இருப்பதும்
நீ மௌனமாய் கேட்டுக் கொண்டே இருப்பதும்
நினைவில் வந்து போகிறது

முரண்பாடில்லா உறவு
சாத்தியமற்றது என்பதை
உணர்கிறேன்

நம்பிரிவுக்கான
புள்ளியை உற்றுநோக்குகிறேன்
அது முற்றிலும் கறைந்து விட்டிருக்கிறது

நம் இருவரும் மாறி மாறி கிழித்துக்கொண்ட
முகத்திரை இன்னும் அப்படியே இருக்கின்றது.

                      சொல்லாத சொல் 

ஆகாய நீலத்தில்
அழகழகாய் , விதவிதமாய்
நீ உடையணிகையில்
எப்படி உணர்ந்தாயோ
எனக்குப் பிடிக்குமென

ஓவியன் கூட
தடுமாறிப்போவான் உன்னழகில்
வண்ணங்கள் தேடி
எண்ணங்களில் குழம்பி

எனைப்பேசு எனைப்பேசு என
சொற்கள் வரிசைக்கட்டி நிற்கையில்
பல நேரங்களில் சொற்கள்
தவிர்த்து புன்னகையையே
பதிலாய் தருவாய்

அந்தக் கண்களில் மட்டும்
பார்வையையும் , மொழியையும்
எப்படித்தான் ஒருங்கேத்  தருவாயோ

பூமிக்கும் வலிக்குமோ என
அதிராமல் நடக்கும் அழகைப் போல்
மென்மையோ உந்தன் மனசு

உன்னைப்படைக்க மட்டுமே பிரம்மன்
கால அளவை
நீட்டிக்கொண்டானோ

யோசித்து யோசித்து
திக்கித் திணறி
சொல்ல நினைத்ததை மறைத்து
எதையோ உளறி வெளியேறிய பின்பும்
என்னுள் தங்கிப் போனது
அந்த அழகு முகம் . 

                                              தீரா  வினாக்கள்

உன் மீதான வெறுப்பின் ஆரம்பம்
எது என தொடங்கையில்
உன்னை வெறுத்துவிட்டேன்
என்பாயோ ?

தீர்வுக்காக பேசத்தொடங்கி
தீராப்பிரச்சனையில்
சிக்கிக்கொள்வேனோ ?

குழந்தை என கொண்டாடலாம் எனில்
குழந்தையா நீ கொண்டாடுவதற்கு
என்ற வினா ?

சுவாரசியப்  பேச்சோடு நிறுத்திக்கொள்வோம்
என தொடங்கையில்
எப்படியோ புகுந்து விடுமோ
பழைய கசப்பான நிகழ்வும் ?

பேசுவதை தவிர்க்கலாம் எனில்
மொத்தமாய் முடிந்துவிடுமோ
என்ற அச்சமோ ?

தள்ளி இருந்தால் எதுவும் அழகோ
சூரியன், நிலா , கடல் போல் ?